Αν και, όπως έχει επισημανθεί, οι γονείς πρέπει να σέβονται την τάση για ανεξαρτησία του εφήβου, ωστόσο σε περιπτώσεις όπου ο έφηβος θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο, ο γονέας οφείλει να τον προσεγγίσει προσεκτικά και κάτω από ορισμένες συνθήκες που μπορεί να καθορίσει ο ίδιος.
Οι συνθήκες αυτές μπορεί να είναι:
Επικοινωνία του προβλήματος: Καλό είναι οι γονείς, όταν βρίσκονται μπροστά σε μια επικίνδυνη συμπεριφορά του εφήβου, να δίνουν χρόνο στον εαυτό τους. Να συζητήσουν το πρόβλημα με άλλους γονείς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση, ή να απευθυνθούν σε ένα ειδικό για να κατανοήσουν περισσότερο το παιδαγωγικό πλαίσιο της οικογένειας, καθώς τα όρια και τις απαγορεύσεις που εφαρμόζει.
Ηρεμία και όχι νευρικότητα: Καλό είναι οι γονείς να μην ενεργήσουν βιαστικά σε μια συμπεριφορά ρίσκου του εφήβου, διότι αυτή ακριβώς η συμπεριφορά μπορεί να εκφράζει την επιθυμία του να τους δοκιμάσει, να δοκιμάσει την αντοχή τους. Γι’ αυτό, οι γονείς δεν πρέπει να δείξουν τον φόβο και την αγωνία τους, εκφράζοντάς την με θυμούς και καυγάδες, αλλά καλό είναι να περιμένουν να ηρεμήσουν και μετά να το συζητήσουν με το παιδί τους.
Ενήλικη συμπεριφορά: Καλό είναι, οι γονείς να δείξουν μια «ενήλικη» συμπεριφορά και όχι να παρασυρθούν από τον έφηβο, διότι αυτή η συμπεριφορά έχει σαν στόχο να δοκιμάσει τον γονέα.
Αποφυγή της κριτικής: Καλό είναι ο γονέας να μην κριτικάρει με απότομο τρόπο τον έφηβο και ακόμα περισσότερο να τον κατακρίνει προσωπικά, (δεν κάνεις για τίποτα). Επίσης, καλό είναι να αποφευχθούν οι ηθικού τύπου κρίσεις (είσαι κακός διότι....), και οι συγκρίσεις με παρελθοντικά βιώματα των γονέων, (στην δική μας εποχή δεν επιτρεπόταν κάτι τέτοιο).
Ακούστε τον έφηβο/η: Καλό είναι ο γονέας σε μια τέτοια κατάσταση να ξεκινήσει ένα διάλογο με το παιδί του, δείχνοντας ότι είναι εδώ για να τον ακούσει και να νιώσει τα συναισθήματά του, το φόβο, την αγωνία του. Καλό επίσης είναι να εκφράσει και αυτός τους φόβους και τις αγωνίες του, με στόχο να βρουν μια λύση που θα δίνει ασφάλεια και στους δύο.
Διαπραγμάτευση και ανακαθορισμός ορίων: Καλό είναι ο γονέας να αποφύγει να εφαρμόσει μια έτοιμη λύση, μπορεί όμως να εξηγήσει τους λόγους που τον φέρνουν σε αυτή την θέση, αφήνοντας χώρο για διαπραγμάτευση με τον έφηβο και επανακαθορισμό από κοινού των ορίων.
Κράτημα των βασικών παιδαγωγικών αρχών της οικογένειας: Καλό είναι ο γονέας να μην κάνει πίσω και να μείνει σταθερός στις βασικές παιδαγωγικές του αρχές. Αυτό βοηθάει να δημιουργήσει ένα πρότυπο προς μίμηση, που το διέπει η σταθερότητα και η σιγουριά, που τόσο ανάγκη έχει ο έφηβος για την ζωή του.
